Aapje, duinen en de tocht naar Jeri

Het is ´pas´ drie weken geleden dat ik mijn laatste verslag schreef, maar het voelt bijna als maanden geleden. Zoals ik in mijn laatste verslag liet doorschemeren moest ik me ´nog haasten ook´. Dat haasten viel op zich wel mee. Maar ik heb wel in korte tijd veel kilometers gemaakt.

Laten we beginnen bij het begin:
Weten jullie nog uit het vorige verslag dat ik schreef over het ´hartelijke´ ontvangst van de Colombiaanse douane. Met drugshonden, mensen die om mij heen sprongen om mijn paspoort te zien en vervolgens een uitgebreide tassencontrole.
Na een paar dagen Colombia, (lees alleen Leticia) was het tijd om weer verder te gaan. Ik had een vlucht van Tabatinga (Braziliaanse kant van het drielanden punt) naar Manaus. Mijn eerste plan was om dit met de boot te doen. Maar dan ben je 5 á 6 dagen op een boot, lekker schommelen en niks doen. En voor ongeveer hetzelfde bedrag zit je lekker een uurtje of wat in het vliegtuig. Aangezien ik 8 uur in een bus al lang vind, is het het vliegtuig geworden.

Maar voordat ik écht naar Brazilie kon moest ik mijn exit stempel Colombia halen en mijn entery stempel Brazilië. Aangekomen op het vliegveld van Leticia (daar moest ik naartoe terug omdat alleen daar een migratiedienst zit) mocht ik eerst ongeveer een uur wachten tot de computer het deed. zucht....
Maar uiteindelijk mijn stempel gekregen. Vervolgens naar Tabatinga gelopen en daar naar de nationale politie.
De deur van het bureautje open geduwd en er kwam al iemand te voorschijn: 'Ola, bom dia! Tudo bem?'
'Tudo!' (de rest van het gesprek zal ik even vertalen)
'Oooh je spreekt Portugees?'
'Ja dat spreek ik!'
'Waar kom je vandaan?'
'Nederland'
'Oooh wat leuk! Ben ik ooit geweest, in Amsterdam.'
'Gaaf! Waarom was je in Europa?'
'Ik heb een half jaar in Rome en Barcelona gewoont.'
'Ooh wat leuk! Maar ik ben eigenlijk hier om een stempel te halen voor mijn paspoort. '
'Ja natuurlijk! Geef maar hier.'
(Ik gaf mijn paspoort)
'Waar gaa je naartoe in Brazilië?'
Ik noem een aantal plaatsen op, ontvang mijn paspoort weer en na enige tijd wenst hij mij een warm welkom in Brazilie en een goede reis.

Dit was toch een heel ander ontvangst dat dat van de douane van Colombia. Het was ook wel weer typisch Brazilië. slechts enkele meters over de grens en ik voelde me meteen alweer thuis.
Vervolgens heb ik mijn tas opgehaald in het hostel en de motortaxi genomen naar het vliegveld waar ik even mocht wachten.

Aangekomen in Manaus stond Mistyla op me te wachten. Een Braziliaanse die ik in San Pedro de Atacama had ontmoet (Chili). Ze had via mijn berichtjes op Facebook begrepen dat ik naar Manaus kwam. Dus had ze besloten om wat Braziliaanse gastvrijheid te tonen door mij op te halen van het vliegveld en samen nog wat te gaan eten en mij vervolgens naar de stad te brengen. Super!

In het Hostel aangekomen raakte ik al snel aan de praat met Valeria, een Braziliaanse uit Porto Alegere (helemaal in het zuiden van Brazilië). Ze was ook op reis en ze was weleens in Den Helder geweest. (of all places). Ik vroeg me af waarom een Braziliaan in hemelsnaam helemaal naar Den Helder zou gaan. Maar het bleek dat ze daar een goede vriendin had bezocht. Het was erg gezellig (Valeria praatte wel veel, erg veel) en we besloten met elkaar op te trekken.
We hebben een beetje door de stad rondgelopen de eerste dag en vervolgens zijn we ook naar Encontra as aquas geweest. Dat is de plaats in de rivier waar twee rivieren samenvloeien tot de bekende Amazone rivier.
Maar de ene rivier is bruin van kleur en de andere donkerblauw. Dit samenvloeien duurt enkele tientallen meters doordat de stroomsnelheden verschillen. Daardoor blijven de rivieren enkele tientallenmeters naast elkaar stromen, wat een heel speciaal effect geeft. Het water heeft letterlijk een grens, een kleurgrens. Erg mooi.

Na twee dagen werd ik door Jeffson opgehaald voor mijn Amazone tour.
Ik had via de gids van National Geografic (warm aan te bevelen) gelezen over een Sobreviviênca na Selva, oftewel Overleven in de Jungle.
Dat leek mij wel wat. ff iets anders dan het standaard boottochtje met aansluitende overnachting in een ecolodge in de jungle.
En mijn avontuur was anders! Hou je vast dit is het moment om nog ff een koud biertje, wijntje of wat lekkere nootjes te pakken. Ik wacht ondertussen even met verder vertellen.

Oké.
Ik ging dus een aantal dagen de jungle in met ex-militairen.
Het waren allemaal militairen die in het Braziliaanse leger gediend hadden en met name in de junglegebieden. Na hun diensttijd hadden zijn besloten om iets met hun ervaring te doe en hebben ze dit 'Overleven in de jungle' opgezet. Spannend!
We reden naar een haven, waar we eerste een bootje vollaadde, nou ja vol. Er ging geen eten of drinken mee.... Het enige wat mee ging was dus voor ieder een rugtas, een aantal jachtgeweren en een pistool.
En we vertrokken! Heerlijk over de enorm wijdse Amazone rivier gevaren en vervolgens in een bossage aangemeert om te gaan vissen. Ondertussen had Jeffson mij al wat meer verteld. Overleven in de jungle betekent zelf eten en drinken zoeken, slapen in de buitenlucht en zelf een vuurtje maken om je eten bij op te warmen.
We begonnen dus met vissen, ik kon toen ook al raden waaruit de lunch zou bestaan.....
We vingen verschillende vissen waaronder een aantal piranha's. Nadat we genoeg vis hadden gingen we verder. Na een bezoek aan een indianen stam legden we aan bij een huisje. Hier zouden we lunchen.
Een gezellige dikkige man kwam ons al tegemoed en vertelde ons dat het vuur al hoog stond, de koffie klaar en dat hij wat lekkers bij de koffie had.
Wij aan wal, eerst een bakje koffie met aap.
Met wat? Met aap.
Oooh die man had een zo´n gezellig aapje in zijn huis lopen?
Noujah of dat aapje bij hem in huis had gelopen weet ik niet. Ik weet in ieder geval dat die man de desbetreffende aap ´s ochtends had geschoten en daarna klaar had gemaakt op de BBQ. En dat het aapje nu heerlijk geroosterd op een bord lag.
Tjah je eet nog is wat anders als je op reis bent.

Na ons bakje koffie maakte we de vissen schoon, legden deze op de BBQ en knabbelden nog wat aan het aapje.
Vervolgens de vissen als lunch gegeten naar de basis gegaan.
Toen we op de basis aangekomen waren nam Jeffson mij mee in een kano midden op de rivier. Daar leerde hij mij vissen met een net. Het goed uitgooien van het net is daarbij erg belangrijk. Vervolgens gebadderd in de rivier en het werd langzaam schemerig.
Overdag is het bijna stil in de Jungle, maar in de avond begint het te leven. Eerst hoor je de vogels en de krekels en vervolgens als het donker is overheersen de kikkers en padden.
's Avonds zijn we op stap gegaan om te gaan nachtvissen. Ja ook 's avonds moet er gegeten worden. Maar nu gingen we weer op een andere manier vissen. Met een zaklantaarn en een speer. Vlak bij de waterkant varen en met je lantaarn in het water schijnen. Als je dan een vis ziet, plaats je je lichtbundel van de vis af, pak je je speer, steekt deze voorzichtig in het water en als je dicht bij de vis bent: Tjakkaaa!! Zo dwars door de vis. Op deze manier vingen we verschillende vissen die ons dinner werden.
De eerste nacht sliep ik in een bijna inelkaarstortend huisje boven het water.

De volgende morgen aten we de laatste vissen op als ontbijt en begonnen onze trekking. Allemaal onze rugzak op en de jungle in.
Mij werden verschillende vruchten en planten aangewezen die eetbaar waren en we namen verschillende vruchten ook mee.
We maakte een stop, op deze plek was het een en ander voorbereid. Er stonden verschillende vallen. Mij werd verteld hoe je simpel doch effectief een val kan maken. Vallen om dieren te vangen, zoals je ze ook uit tekenfilmpjes kent. Het touw met een loop aan een boom. Als je erop staat, dat het touw dan omhoog vliegt.
Het vallende kooitje en nog een automatisch afschietende speer als het dier ergens langs of tegenaan loopt. Al deze vallen zelf nagemaakt, getest en nog geleerd wat de beste plek is om deze te installeeren.

Om de zoveel tijd moesten we ook onze waterflessen vullen, je hebt weleens dorst. Dus dan zochten we naar een schone rivier om daar onze flesjes te vullen.
Vervolgens na nog een stukje lopen kwamen we aan op onze kampplek. Hier zouden we ons kamp opslaan en vanavond overnachten. Maar voordat je je hangmat zomaar aan een boom hangt moet je deze eerst onderzoeken. Niet of de boom sterk genoeg is, dat gevaar is niet zo groot. Maar of deze boom al gewoond is met allemaal gezellige insecten die er ook dol op zijn om jou in je slaap onaangenaam te verrassen.
Nadat bleek dat de bomen veilig waren heb ik mijn hangmat opgehangen, klamboe erover en een zeiltje erboven.
Tijd om weer eten te zoeken. We gingen op jacht, na een lange wandeling en jachtpartij kwamen we thuis met twee kipachtige beesten en een knaagdier. De namen ben ik vergeten, maar de smaak was goed!
Nu bleek ook dat de militairen wel degelijk drinken hadden meegenomen. Chaçacha, limoen en suiker. Tjah... wat moet je zonder Caipirinha??? Dus de jachtpartij werd afgesloten met een lekkere Caipirinha voor ieder.

Het klinkt allemaal zo lekker makkelijk, een wandelingetje hier, een jachtpartijtje daar maar dat viel nog vies tegen. Degene die vooraan liep moest zicht letterlijk een weg hakken door de jungle. Met een groot kapmes van ongeveer een halve meter werd er een weg geslagen door de jungle. Vervolgens klauter je de hele tijd over omgevallen bomen of sta je in ene tot je middel in een rivier.
Vervolgens als je aankomt en denkt, aaah lekker beestje eten. Bedenk je je dat je eerst vuur nodig hebt. Nee geen aanstekers of lucifers. Maar ouderwets vuur maken met twee houtjes of met een vergrootglas en wat droog spul. Het was allemaal heel erg leerzaam en heel leuk!
Ohjah één weetje kan ik jullie niet onthouden:

Toen we de volgende morgen wakker werden na een nacht in de buitenlucht, was het eerst tijd om een bad te nemen in de rivier.
Hop, drie militairen en Marco springen in een rivier, blokje zeep mee en wassen. En in ene, tijdens het badderen ziet één van de militairen een schildpadje langszwemmen, hij pakt deze op met een grote glimlach op z´n gezicht en zegt: Schildpadden soep als ontbijt!
Aldus geschiedde, we hadden als ontbijt..... schildpaddensoep.

De jungletrekking werd voor mij afgesloten met het voeren van de roze rivierdolfijnen en een bezoek aan het rubbermuseum.
Vervolgens weer terug in Manaus.

De volgende dag samen met Valeria weer op stap geweest. In de dagen dat ik in de jungle zat, had zij een andere stad bezocht. We gingen naar de markt om daar lekker vis te eten, bij hetzelfde kraampje als de vorige keer en we bezochten het Teatro Amazones. Het bekende theater van de Amazone in Manaus.
De volgende dag was het voor mij tijd om te gaan. Met een tussenstop en overnachting in Santarém kwam ik aan in Belém. Terug aan de Atlantische kust!
Belém was ook een leuke stad. Mangrove bos bezocht, de bekende blauwe markthal en mijzelf getracteerd op zelfgemaakte pannekoeken.
Vervolgens de nachtbus naar São Luís genomen, een klein historisch stadje om vandaaruit de volgende dag richting Lençois de Maranheses te gaan.
Nationaal Park Lençois de Maranheses is een natuurwonder! Het zijn allemaal witte duinen, waarbij de dalen tussen de duinen zijn gevuld met zoetwaterlagunes.
Het is een hele mooie lokatie maar het is wel een hele opgave om er te komen of er weg te geraken. Om bij deze spectaculaire duinen te komen neem je een jeeptocht en hobbel je vervolgens een half uur lang door de duinen en dan ben je er! Indrukwekkend mooi.
Na een bezoek Lençois de Maranheses wilde ik naar Jericoacoara gaan. Jericoacoara is net zo onbereikbaar als het nationaal pard Lençois de Maranheses. Ik wist al dat het niet in één dag te doen was en had al gelezen over een klein plaatsje halverwege waar je zou kunnen overnachten.
Dus ik nam de volgende 4x4 bumby-ride naar Paulino Neves, daar aangekomen bij een pension onmoette ik twee Brazilianen uit São Paulo en met hun besloot ik een kamer te delen. De eigenaar van het hostal gaf ons nog een hele grote vis en we hadden meteen iets voor het avondeten.
De volgende dag zou een hele operatie worden om in Jericoacoara te komen had ik al gelezen, maar ik besloot de uitdaging aan te gaan.

Eerst weer een Jeep ritje van Paulino Neves (waar ik had overnacht) naar Tutoia. Tijdens dit ritje, in de jeep, ontmoette ik een Koreaan. Hij was zoooh blij iemand tegen te komen die ook naar Jericoacoara moest én Portugees sprak. Hij sprak namelijk geen wordt Portugees. We besloten samen op te trekken.
Aangekomen in Tutoia regelde ik een auto die ons naar de plaats Parnaiba bracht. Ongeveer 3 uur rijden. Daar aangekomen moesten we een bus regelen die ons naar Comacim zou moeten brengen. (om vandaaruit weer verder te gaan naar Jericoacoara) Maar deze bus was volgeboekt. Shit!!! Ik had geen zin om hier te blijven. Gelukkig had onze chauffeur van de auto ons een kaartje gegeven van een busmaatschappij die rechtstreeks naar Jijoca de Jericoacoara gaat (een voorstadje van Jericoacoara waar iedereen eerst langs gaat). Maar enig probleem was, deze busmaatschappij vertrok niet vanaf het busstation maar vanaf zijn eigen vertrekhalte. En waar dat was..... dat wist ik niet.
Maar gelukkig weten motortaxies dat wel! Dus we namen de motortaxi en het bleek dicht bij het busstation te zijn. Ze hadden nog meer dan genoeg plaats, alleen ze vertrokken pas om 19.00 uur. Maar we konden onze tassen daar laten.
Tjah, dit was de enige optie dus we besloten deze aan te nemen.
Samen met Koreaan onze tas achtergelaten en vervolgens de motortaxi genomen naar het stadscentrum. Daar wat rondgelopen en rondgehangen en de motortaxi terug genomen naar het busstation, de bus genomen richting Jijoca de Jericoacoara. Midden in de nacht (23.00) aangekomen in Jijoca de Jericoacoara en vanaf daar een jeep genomen richting Jericoacoara, waar we uiteindelijk rond 0.30 aankwamen! Tjonge wat een dag! Maar ik was er.

Ik zal afronden, want het is alweer een lang verhaal.
Jericoacoara, ookwel Jeri is een echt strand-, jongeren- en touristenoord. Veel jongeren, backpackers en andere reizigers. Het stadje heeft geen verharde wegen, evenmin de wegen ernaar toe. Maar de sfeer is top!
In het hostel ontmoette ik Bruna en Ivo uit Rio en São Paulo en met hen trok ik de dagen daarna op.
Heerlijk ontspannen in Jeri en daarna naar Fortaleza gegaan om vanuit daar de volgende dag naar Recife te gaan.
In Recife werd ik al door Paulo opgewacht!!! Jeeeeeh eindelijk een bekende! Paulo woont sinds enige tijd in Recife, in São Paulo was ik ook al bij hem verbleven. Zijn appartement was nog niet helemaal af, dus de twee dagen die bij hem verbleef ik daarvoor gezorgd.
Waslijn, wasfornuis, gasfles en het lastigste, maar is me tocht gelukt: Het slangetje van de gasfles naar het gasfornuis. Ik regel alles. hahaha
Paulo was er erg gelukkig mee! En ik vond het wel leuk om te regelen! haha je komt nog eens ergens.

Vanuit Recife een vliegtuig naar Cuiaba waar ik nu ben.
Komende week ga ik een tour doen door de Pantanal, wildlife spotten!
Daarna naar Brasilia, de moderne hoofdstad van Brazilië en dan weer terug naar Recife voor de laatste drie weken.