Het werd toch wel ff spannend

Van verschillende mensen kreeg ik toch klachten dat mijn vorige verslag wat aan de korte kant was. Dus bij deze een goedmaker.
En dus voor de lezers, zet maar alvast een zak nootjes, flessen wijn en biertje klaar en vergeet de aardappels niet af te zetten ;)

Mijn vorig verslag beëindigde ik met het vooruitzicht op een 22 uur durende busrit naar San Pedro de Atacama (het noorden van Chili). Ik kan jullie gerust stellen, de busrit was goed verlopen. De chauffeur had er zelfs zoveel schik in dat hij er 25 uur over deed! Gelukkig had ik twee stoelen tot mijn beschikking dus was er nog enige vorm van ontspanning.
Vanaf 8 uur ´s ochtends tot 7 uur ´s avonds veranderde er niks aan het landschap. Nee, ik stond niet stil!!! Het landschap varieerde van zand met stenen tot stenen met zand.
Maar uiteindelijk was ik dan toch aangekomen in San Pedro de Atacama, waarna ik mij naar het hostel snelde om te douchen en een maaltje te scoren. Ik de kamer werd ik verwelkomd door een Braziliaanse uit Manaus die zich als een ware Braziliaanse dame meteen over mij ontfermde. Ik hoefde haar alleen maar te volgen door het stadje en ze bracht ons naar een goed goedkoop restaurantje. Helaas moest mijn Braziliaanse gids de volgende dag alweer vroeg vertrekken omdat ze naar Bolivia ging.

De volgende dag had ik mij voorgenomen om mij goed te oriënteren op een reisagentschap voor enkele excursies. In San Pedro de Atacama zijn namelijk heel veel reisagentschappen, maar volgens de gids verschilt de kwaliteit sterk. Bij de tourist info lag een map met actuele reviews, vandaaruit koos ik het agentschap Vive Atacama. Deze was inderdaad, zoals de commentaren al deden vermoeden, zeer goed! Over verschillende dagen verspreid bracht ik een bezoek aan de Antiplano, gijzers en de Valle de la Muerte. Helder blauwe meren tegen rode gebergte aan, een prachtige zonsondergang bij rood gesteente! Het was allemaal een geologisch wonder! Alles even prachtig! De foto´s spreken voor zich.
Ook werd ik op de kamer vergezeld door de twee prachtige Italiaanse meiden Marta en Giullia. Twee meiden uit Rome die mij steevast, met een duidelijk Italiaans accent Márco noemde. (en vervolgens in het Italiaans verder gingen in de verwachting dat ik het wel zou verstaan. hahah). Erg gezellig en ik besloot de dames zo nu en dan in het portugees toe te spreken. Samen met Marta en Giullia ben ik nog wezen Sandboarden, niet echt een succes maar wel heel leuk om te doen!

Via de mail en facebook had ik met Laura, Paul en Maria-Clara (vrienden uit Nederland) afgesproken om gezamelijk de Zoutvlaktes van Bolivia te bezoeken. (Salar de Uyuni). Vanuit San Pedro boekte ik een ticket naar Uyuni en zou de volgende ochtens om 7.00 uur worden opgepikt bij het busstation.
Om 7.30 werd ik uiteindelijk opgepikt bij het busstation door een klein busje. Dit busje bracht mij weer bij een grotere bus, waarmee we naar de Chileense grenscontrole reden. Vandaaruit reden we naar de Boliviaanse grenscontrole. Waar we weer overstapten in een fourwheeldrive, 4x4. Dat klopte allemaal en dat was mij ook verteld.
In de 4x4 werd ik vergezeld door een koppel uit Canada die ook aan het rondreizen waren. Het werd een beetje een vreemde rit.....

Tijdens onze jeeptocht richting Uyuni probeerde de chauffeur ons een kaartje te verkopen, dat volgens hem nodig was om door het park te rijden. Het Canadeese koppel wist dat het niet nodig was voor de route die wij reden. De chauffeur viel dus door de mand als oplichter, maar vanaf dat moment werd de rit toch wat vreemd. Vanaf de lunch die we hadden zei de onze chauffeur weinig tot niks meer..... Op de weg die we reden, waren we nagenoeg de enige en zagen we geen verkeer meer....
Het Canadeese koppel stapte halverwege uit, bij een hostel dat op de route lag. Vanaf dat moment zat ik alleen in de 4x4 met een Bolivaanse chauffeur die ons had proberen op te lichten, een vreemde route reed en niks zei. Vanaf het moment dat ik alleen met hem in de auto zat, begon hij lifters op te pikken.....
Ik kreeg er een heel onprettig gevoel bij. Zeker ook omdat hij nu in ene wel met mij begon te praten.... Vervolgens stopte hij in een dorpje om daar ook ´een vriend op te pikken´. Ik vond het allemaal heel erg vreemd en werd erg ongerust. Ik reisde alleen, door een natuurgebied met nagenoeg geen dorpjes, geen bereik met telefoon (met uitzondering van de dorpjes) samen in de auto met allemaal Bolivaanse lifters en een chauffeur die ik een paar uur daarvoor had ontmaskterd als oplichter. Tjah.... Dit was letterlijk de eerste keer tijdens mijn reis dat ik me héél ongemakkelijk voelde. Het voelde niet goed.
Ik wist ook niet wat zou gaan gebeuren. Zodra de chauffeur stopte in een dorpje om ´een vriend op te pikken´ besloot ik naar huis te bellen. In dit dorpje had ik namelijk bereik. Ik belde mijn vader en heb zoveel mogelijk gegevens gegeven. Naam chauffeur, nummerbord auto, locatie van dat moment en mogelijke aankomst tijd in Uyuni. Ook besloot ik Paul (die in Uyuni op mij wachtte) de bellen en hem hetzelfde te melden.
Ook vroeg ik allebei om mij om de 10 á 20 minuten te bellen zodat de chauffeur in ieder geval het idee had dat ik contact had en dus niet alleen was. Natuurlijk had ik niet de hele weg bereik, maar zodra ik bereik had, werd ik gebeld en vertelde in het Nederlands waar ik was, en noemde een paar keer de naam van de chauffeur. Dit alles om hem zoveel mogelijk het gevoel te geven dat iedereen wist waar ik was.
Ook begon ik met hem te praten en heb (tjah sorry mensen) gelogen.
Ik verteld hem dat ik 5 jaar in het leger had gezeten....
Nu kan ik er hartelijk om lachen, maar op dat moment was ik echt heel erg ongerust en dacht alleen maar: Hoe kan ik de kans dat hij mij iets aandoet, beroofd of ontvoerd zo klein mogelijk maken? Met het feit dat ik zijn naam, en overige gevens had gedeeld. Maar voor de chauffeur zou het ook minder aantrekkelijk zijn om een ex-militair iets aan te doen. (tot zo ver ik weet zijn militairen vaak goed getraind).
Uiteindelijk kwamen er bordjes langs de weg met kilometer standen, dit stelde mij gerust omdat ik nu wist dat we daadwerkelijk richting Uyuni reden. (in tegenstelling tot daarvoor reden we nu over een enigszinds verharde weg, daarvoor onverhard). We reden daadwerkelijk richting Uyuni, het zat toch goed.
Het ongeruste gevoel verdween pas helemaal toen ik in Uyuni uit de auto stapte, mijn tas had en Paul, Laura en Maria-Clara om mij heen had.
Het was toch allemaal goed gekomen! Vader ook meteen gebeld met dit goede nieuws.

Achteraf gezien was het misschien wat overdreven zoals ik reageerde maar op het moment zelf was ik erg ongerust. De hele situatie was vreemd. Maar uiteindelijk ook weer te begrijpen dat de chauffeur een andere route nam dan de touristische. Hij hoefde niet de zoutvlaktes en meren te laten zien en kon de kortste route nemen richting Uyuni. Het meenemen van lifters bleek later toch een betrekkelijk normale zaak te zijn, en ook een vorm van bijverdienst. Maarja op het moment dat je alleen in de auto zit met lifters voel je je toch wat ongemakkelijk.
In ieder geval kijk ik terug op een nieuwe ervaring, en moet er ook wel om lachen. Ik denk dat ik goed gehandeld heb en ben blij dat het alsnog allemaal goed is gekomen. Welkom in Bolivia!!!!

Het was super om Paul, Laura en Maria-Clara te zien. Laura is aan het rondreizen in Zuid- Amerika net als Paul met zijn dochter Maria-Clara,
Laura, Paul en ik kennen elkaar van het Amizade project. Het project waar in 2006 alles mee begon. Paul was projectleider van de Brazilië-reis die ik toen deed als jongere, net als Laura. Het was heel leuk om nu een kleine Amizade reünie te hebben in Zuid Amerika. Heel bijzonder dat de puzzelstukjes percies in elkaar vielen op dit moment van de reis. We hebben met z´n vieren een vierdaagse tour gedaan. Deze vierdaagse tour bracht ons langs alle bijzondere plekken in, om en rond Salar de Uyuni. De zoutvlaktes van het Boliviaanse Hoogland.
We vertrokken niet vanuit Uyuni, maar vanuit Tupiza. Waar we met Tupiza Tours dus rondreisden. 2 Jeeps, 2 Chauffeurs, 1 gids, 1 kokkin, 4 Nederlanders 2 Fransen, 1 Kiwi en 1 Kangeroe was het gezelschap.
Wij als Nederlanders zaten in de Jeep van Grover. Hij was een super gids. Hij sprak langzaam en heel duidelijk Spaans en vertelde heel veel over wat we zagen. We hebben onwijs mooie gebergte gezien, warmte bronnen, groen, rode en blauwe meren, flamingo´s en natuurlijk de witte zee (zout vlaktes)
Grover was nooit te beroerd om foto´s van ons te maken. We hebben met z´n vieren een enorm leuke 4 dagen gehad! Leuk om zo tijdens je reis vrienden tegen te komen die met je meereizen. Wat dat betreft kijk ik er al naar uit dat pap en mam overkomen. (over een paar weken in Peru)

Na de zoutvlaktes, besloten we nog één dagje samen op te trekken. We gingen gezamelijk naar Potosí. De keizerstad, uitgeroepen door Keizer Karel V. De stad stond bekend als de rijkste stad van Zuid Amerika. Dit vooral door zijn enorme zilvervoorrraad. Maar de stad heeft helaas veel van zijn glorie verloren.
Paul en Maria-Clara gingen de volgende dag verder. Laura en ik bleven nog een dagje en gingen de mijnen bezoeken. We hebben een bezoek gebracht aan de zilvermijnen van Potosí. Dit was ook héél indrukwekkend.
De mannen die in de mijnen werken, doen heel zwaar werk. Slavenwerk zou je wel kunnen zeggen. Ze worden vaak niet ouder dan 50 door de enorm barre omstandigheden. Diep onder de grond hakken, puffen en sjouwen ze voor letterlijk een paar cent per dag. Ik dacht dat dit soort dingen niet meer bestonden. Maar het blijkt allemaal nogsteeds te bestaan. Allemaal erg indrukwekkend.

Bolivia is tot nu toe een erg indrukwekkend land, eerst de rit van San Pedro naar Uyuni en daarna deze zilvermijnen
Gisteren ben ik naar Sucre gegaan, de officële hoofdstad van Bolivia en een juweeltje van Barrokkunst. Maar daar heb ik tot nu toe nog niks van meegekregen. Ik had gisteren echt ff een dagje nodgi om bij te slapen, ben om 21.00 uur in t bed gegaan en kwam er pas om 8.00 uit!