Ontmoetingen

Het voelt alweer héél lang geleden dat ik iets op mijn blog heb geschreven. Voor jullie ook?
De vorige keren waarschuwde ik van te voren of het nodig was om jezelf de voorzien van drank en/of knabbeltjes tijdens het lezen. Deze keer kan ik geen lees-aanbeveling geven. Ik begin gewoon met schrijven en we zullen wel zien hoe lang het wordt!

Nadat ik even terug had gekeken op op mijn blog zag ik dat het vorig verslag geëindigd was in Sucre en dat ik heerlijk lang geslapen had.
De daaropvolgende dagen ben ik nog héérlijk in Sucre gebleven. Sucre voelde als een goed zittende jas. Dat kwam waarschijnlijk door het gezellige hostel en de lekkere goedkope restaurantjes in de stad.
Na het avond eten in één van die lekkere restaurantjes wilde ik naar het hostel teruglopen, maar mijn aandacht werd getrokken door de trompetmuziek die verderop in de stad klonk. Het was Dia del Mar (Dag van de zee letterlijk vertaald) in Bolivia.
De topografisch onderlegde onder jullie zullen meteen wel denken: huh??? Maar Bolivia heeft toch helemaal geen toegang tot de zee? Dat klopt! Sinds de Pacifische oorlog tussen Chili, Peru en Bolivia (1879-1883) heeft Bolivia geen toegang meer tot de Pacifische oceaan. Chili heeft dat stuk op Bolivia veroverd. Waarom dan toch een dag van de zee? eeeeh omdat de Bolivianen denken dat ze na meer dan 100 jaar de zee ooit nog terug krijgen! (en dat denken ze serieus)
De kinderen hadden die dag allemaal een boot als lampion gemaakt met daarop geschreven dat het de dag van de zee was.
Langs Casa de Libertad (huis van de vrijheid, waar de onafhankelijkheid werd uitgeroepen) waren die avond allemaal militaire parades. Waarbij langs de urnene van de ´founding fathers of Bolivia´ werd gemarcheerd. Zeker een uur duurde de militaire parade met heel veel muziek en heel, heel heel veel militairen.En als klapper op de vuurpijl waren er militairen voertuigen die door middel van kartonnnen en houten panelen aan de zijkant, op rijdende boten leken. Ahum..... Beetje slechte carnavalswagens dus.
Zelf werd ik er een beetje lacherig van maar de Bolivianen zijn er heel serieus over. Dat was zeker te merken aan alle animo en de vele militairen die door de straten macheerden.

Na Sucre ben ik richting La Paz gegaan. La Paz wordt vaak gezien als de hoofdstad van Bolivia. Het is zo dat de regering er huisvest, dat het een zeer grote stad is, maar het is niet de officiele hoofdstad.
La Paz ligt in een dal en door de vele auto´s was het een beetje een stinkerige vieze stad, niet echt mijn stad dus. Maar in het hostel werd ik verrast door twee jongens die ik al eerder in het hostel in Sucre had onmoet. Hun namen zijn me helaas ontschoten maar voor het gemaak noemen we ze maar even Finland en Walonië. (Ik verklap verder niet waar ze vandaan kwamen). Het was leuk om Finland en Walonië te zien! In Sucre hadden we al samen een biertje gedronken en erg veel lol gehad!
In La Paz was voor mij verder niet heel veel te beleven, ook moest ik rekening houden dat er die komende zondag verkiezingen zouden zijn. En als er verkiezingen zijn in Bolivia, geldt er drie dagen daarvoor al een drooglegging en op de dag zelf ligt alle het verkeer stil! Dus voor die tijd wilde ik La Paz verlaten.
Maar voordat ik La Paz achter mij zou laten liggen wilde ik natuurlijk éérst de Death Road af fietsen! De Death Road, eigenlijk de Yungas weg, is een weg die loopt van La Paz naar Coroico. Als je straks ff googlet kom je meer te weten.
Deze Camino de la Muerte wordt zo genoemd omdat er in het verleden heel veel dodelijke verkeersongelukken zijn geweest. Nog steeds eist de weg 100 doden per jaar. Gelukkig wordt er niet op deze eis ingegaan.;)
Wel vallen er nogsteeds doden, waaronder helaas ook touristen die niet opletten.
De weg is een slingerweg tussen de bergen door, (geweldig mooi trouwens). We begonnen boven aan de weg in winterkleding met handschoenen en we eindigde meer dan 60 km verder in het dal, in onze korte broek met slippertjes.
De weg is op zijn smalst 2 meter breed (de weg schijn twee baans te zijn), de afgrond is meteen naast de weg en het is écht een afgrond. 90* naar beneden vele meters diep. En gelukkig ontbreekt het een groot gedeelte aan vangrails. Doordat de afgrond zo stijl en gevaarlijk is moeten de weggebruikers links rijden. Dan kan je namelijk vanaf je bestuurdersplaats zien hoe dicht je bij de afgrond rijdt. Wij moesten natuurlijk ook links rijden.
Het was echt een onwijs gave rit! Heel mooi, super mooie natuur en ik heb het overleefd. ;)
Tijdens de busrit van La Paz naar het begin van de Death Road vroeg onze gids al of er Nederlanders en Duitsers in de groep waren. Volgens hem waren die namelijk altijd zo competitief dat ze vooraan wilde fietsen. Het was inderdaad zo dat er één Nederlander was en één Duitser in groep zaten, tjah.... de vooroordelen moeten bevestigd worden. Tan (de Duitse gozer) en ik fietste beurtelingsvooraan bij de gids en wilde zo snel mogelijk de berg af fietsen! hahaha Super gaaf!
De fiettocht eindigde eerst met een heerlijk koud biertje en daarna een warme douch en een bezoek aan een dierenopvang.
Terwijl ik rustig door de dierenopvang liep werd er op mijn schouder getikt, met de vraag of ik een achtervolger was. Finland en Wallonië!!! Zij deden hier vrijwilligerswerk!

De dag na de Death Road, zaterdag, besloot ik om naar Copacabana te gaan. Nee, niet het strand van Rio, maar een plaatsje op een schiereiland in het Titicacameer en op de grens met Peru.
Toen ik de bus in stapte werd ik verrast door een bekend gezicht! Nathalie, een Britse die de vorige dag ook aan de Death Road had meegedaan! Je blijft mensen tegenkomen! Nathalie ging ook naar Copacabana, waar we elkaar telkens weer tegenkwamen en nog een keer gezellig wat gedronken hebben.
In Copacabana aangekomen liep ik richting Hostel Sonia, gezien in een reisgids en leek me wel wat. Tijdens mijn wandeltocht van de bus naar het hostel werd ik achtervolgd door twee Nederlandse meiden. Ze gingen naar hetzelfde Hostel. We besloten samen te lunchen en onze reisverhalen uit te wisselen!
Copacabana is een heerlijk rustig stadje aan de oever van het Titicaca meer. De sfeer is er gemoedelijk, veel buitenlandse touristen met daaronder ook onverwachts bekende!
Ik slenterde wat rond en in ene hoorde ik mijn naam vanaf het terras. Het was Luca! Luca heeft al een keer eerder in mijn verhaal gestaan, weten jullie dat nog? Ik denk het niet!
Het was namelijk begin januari dat ik hem voor het laatst gezien had! We hadden elkaar ontmoet in een hostel in Uruguay en later in Buenos Aires ook afgesproken. Hoe kan het soms zo lopen?? Bijna drie maanden verder, allebei een totaal ander route afgelegd en zo kom je elkaar plotseling tegen! Mensen ontmoeten is geweldig!!!
Op het terras zaten nog meer Nederlanders! (allemaal gevlucht voor de verkiezingen en lekker chillen in Copacabana) Op het terras kwam ik al snel aan de praat met Lieke, een gezellig klep (zou mn oma gezegd hebben). We hadden ff gezellig zitten praten en besloten om ´s avonds bij het gesprek voort te zetten. Ik had een leuk restaurantje gevonden waar we die avond konden eten!
Het restaurant lang een klein stukje vanaf de hoofdweg, maar had een onwijs mooi uitzicht over Copacabana en de zonsondergang! Samen met Lieke echt héérlijk gegeten en heel veel zitten praten! Was echt super gezellig maar ons gesprek werd op een vriendelijke manier onderbroken door de ober, ze gingen sluiten. oeps..... het was inderdaad erg gezellig! En de fles wijn was helemaal leeg. Onwijs gezellig avond!
Super hoe je zo tijdens je reis mensen spontaan ontmoet, soms voor één keer, soms denk je voor één keer en kom je elkaar later nog eens tegen!
Ik weet niet hoeveel leuke, gave, vriendelijke, spontane mensen ik heb ontmoet tijdens mijn reis, maar het zijn er heel veel!!!!

Nadat de verkiezingen voorbij waren was het voor mij tijd om richting Arequipa te gaan, in Peru. Want daar zou een ander bijzondere ontmoeting wachten. Mijn ouders komen namelijk voor vier weken naar Peru om te backpacken. Tjah dat wordt spannend!! Ze hebben de tassen van mijn zusje en Mark geleend en gaan voor het eerst in hun leven backpacken!
De eerste dagen heb ik Arequipa in mijn eentje verkend en toen was het vrijdags tijd om naar het vliegveld te gaan!
En daar waren ze!!!! Pap en mam hadden zelf al een paar dagen Lima achter de rug en nu waren ze in Arequipa, met een backpack op hun rug!
De eerste dag hebben we veel bijgepraat om de volgende dag een stadswandeling te doen.
Vanuit Arequipa hadden we een tour geboekt om de Colca Vallei te bezoeken en Condors te spotten! We konden ze echt van heel dichtbij bekijken!!! Na de Colca vallei zijn we naar Puno gegaan om vanaf daar de drijvende eilanden te bezoeken. Eilanden gemaakt van rietkluiten, deze weer bedekt met vele lagen riet en daar wonen mensen dan gemiddeld 30 jaar op. Het eiland bewoog lekker mee op de golven van het Titicaca meer. Daarna hadden we nog een ander eiland bezocht voor de lunch en terug naar het vaste land.

Vanmorgen was het volgende nieuwe avontuur! We hadden besloten de lokale bus te nemen naar Bolivia. (voor mij dus terug naar Copacabana) om vanaf daar Isla del Sol te bezoeken, het grootste eiland in het Titicaca meer.
Ohjah voor degene die denken, wat is er zo bijzonder aan dat Tikatika meer (zoals mijn vader het noemt) het is het hoogst bevaarbare meer, het ligt op 3482 meter boven de zeespiegel.
Waar was ik gebleven? Ohjah de locale busjes naar Copacabana. De eigenaar van het hostel was zo vriendelijk om een taxi voor ons te regelen. We kwamen aan bij het busstation voor de lokale busjes, daar is het een geschreeuw van alle kanten! Alle buschauffeurs schreeuwen hun bestemming in de hoop zo snel mogelijk hun busje vol te krijgen.
We hadden al snel een busje, tassen op het dak en drie grote Hollanders in het busje. Tjah..... de Peruvianen zijn een stukje kleiner dan ons dus de daaropvolgende twee uur zaten we als een half origami-vogeltje in het busje gevouwen. Maar gelukkig kwamen goed en wel aan.
We kamen aan bij een dorpje net voor de grens. Daar hebben we ons drieën in een tuctuc geperst. Past dat met z´n drieën, samen met 3 backpacks??? Uit praktijk onderzoek is gebleken dat het past, vraag niet hoe.
Vervolgens bij de Peruviaanse grens keurig exit stempel gehaald en gelopen naar de Boliviaanse grens, bij de douane aangekomen zat er niemand..... Ook na wat roepen en rondkijken konden we niemand vinden..... Najah ik zag ergens achter de balie wat formulieren liggen die je behoort in te vullen. Wij, als assertieve Hollanders pakken de formulieren dan zelf wel. Nadat we klaar waren met invullen kwam er toch een douanebeambte aan lopen! Stempeltje en we mochten het land in. Het eerste de beste busje gepakt, gezellig samen met 13 ander Bolivianen en een ladig ijzeren pijpen op het dak reden we richting Copacabana!

De komende dagen gaan we het eiland Isla del Sol bezoeken en dan weer terug naar Peru. Om richting Cusco te gaan.
In Cusco gaan we een paar dagen uit elkaar. Ik ga de jungle / Inca trail doen richting Machu Pichu en mijn ouders gaan de eeeeeh senioren trail doen met een bus. hahah

Het is erg gezellig met ons drieën en de tijd vliegt!

Groet van ons allemaal!!!!