De wereld ligt in je hand, dat is de titel die ik nu heb gekozen. Vanzelf zal duidelijk worden waarom ik deze titel heb gekozen.

Sinds het vorige verslagje wat ik schreef is er nog niet veel veranderd aan de locatie waar ik mij bevind. Toch heb ik al onwijs veel mooie dingen meegemaakt!
Zoals ik verteld had zit ik gehost bij en drietal paters, en dat is echt fantastisch! Ik zal ze hieronder even voorstellen:
Pater is ook wel padre in het Portugees.
Padre Pericles is net zou oud als ik en houdt van het rijke roomse leven. Hij is gewoon een jongen van 27. houdt van Starwars, popcorn maken en Pizza bestellen.
Padre Arthur is een klein, tenger mannetje. Door hem leer ik best veel Portugees. Hij verbeterd mij en legt nieuwe woorden uit. Ook heb ik veel gesprekken met hem. Ohjah en hij vindt het bijster interessant om het over de "Bundes Liga" te hebben. Als je deze Duitstalige voetbal term fonetisch vertaalt naar het Portugees heb je het namelijk over "Lekker kontje op slot doen". Ook vindt die het leuk om 's ochtends bij het zien van een pakmelk het "koe" te roepen. Wat letterlijk in het Portugees "hoertje" betekend.
Dan hebben we nog Padre Carlinhos, de meest drukke van allemaal. Hij is altijd weg of onderweg, maar hij neemt me wel altijd mee naar de kerk. En daar gaat die dan ook helemaal los. Hij gedraagt zich als een volwaardige popster. Als alle missdienaartjes al lang en breed op het altaar staan, staat Padre Carlinhos nog achteraan handen te schudden, mensen te omhelzen en baby's te kussen (en zo nu en dan ook een mooie jonge dame).
Vervolgens als hij bij het altaar aankomt (kan rustig 10 minuten duren) pakt hij de microfoon en begint te zingen waarbij iedereen uit volle borst meezingt, mee wuift en mee danst. Dan denk je eindelijk te kunnen gaan zitten. Nee hoor dan heeft Padre Carlinhos bedacht dat we niet hard genoeg hebben gezongen dus doen het gerust nog een keer over. En als we dan hard genoeg zingen gaat hij (letterlijk) springen van geluk! Dat springen en heen en weer huppelen doet hij trouwens de hele dienst. Hij heeft ook het idee dat zijn pij onderdeel van deze dans moet zijn. Vaak genoeg zitten zijn armen verstrikt in de lappen stof die om hem heen draaien.
Uiteindelijk na enige zang en spring oefeningen is dan (iedere keer weer) mijn moment of fame aangebroken.
Jaaaah iedere keer weer wordt ik opnieuw naar voren geroepen. Ik wordt even geshowd, zeg een paar woordjes Portugees, krijg vervolgens een applaus en mag weer gaan zitten.
Vervolgens na de dienst komen verschillende mensen vertwijfeld naar mij toe en vragen of ik Spaans spreek (meestal spreken toeristen geen Portugees maar wel Spaans). Vervolgens weet ik dan iedereen te verrassen dat ik betrekkelijk goed Portugees kan.

Overdag, doe ik vrijwilligerswerk bij Casa de Criança (huis van de kinderen). Het tehuis wordt geleidt door nonnen.
Maar daarnaast zijn er ook gewoon schooljuffrouwen. Maar er zijn ook oppasjuffen, om het zo maar even te noemen. Die doen de pauzes, geven de kinderen te eten (middageten) en leggen ze in bed voor een siësta.

De dagen dat ik niet naar het kindertehuis ga, heb ik de dag voor mijzelf.
Dan plan ik de rest van mijn reis, had ik in Nederland te weinig tijd voor of verken de stad.
De eerste dagen heb ik vaak de fiets gepakt, niet echt Braziliaans, maar wel sportief met al die bergen. Een ritje naar het centrum cocosnootje halen, naar de shoppingmall of gewoon ff rondfietsen.
Op dat soort moment is de smartphone echt een uitkomt! Gewoon even Google Maps open en ik wist welke kan ik op moest fietsen of waar ik was.
Als het te warm is om te fietsen neem ik bus of de motertaxi. Die laatste zouden we ook écht in Nederland moeten hebben! Je steekt je hand op, ze stoppen en zetten je voor de deur af. Alleen dan komt soms het probleem met de terugweg. Mijn Portugees is toch echt héél duidelijk, en de straatnaam en de wijknaam die ik noem zijn ook echt goed. Alleen weten de moterchauffeurs nooit wat ik bedoel! pfff Maar gelukkig is daar dan Google Maps weer ;).

Bij het nemen van de bus moet je goed opletten waar de 'haltes' zijn. Dit zijn namelijk betonnen paaltjes die aan de kant van de weg staan! Jeeeh heel herkenbaar dus. (niet dus)
Op dit betonnen paaltje staan nummer geschilderd van welke buslijnen daar stoppen. Een overzichtskaart of 9292OV is er niet.
Je raad het al!! Daar is de smartphone weer! Op een paar belangrijke plaatsen heb ik foto's gemaakt van deze betonnen paaltjes, zodat ik weet welke buslijn waarnaartoe rijdt (bijvoorbsueeld naar huis)
En zodoende neem ik dus ook de bus!

Gistermiddag was ik in het centrum, beetje rondlopen, spulletjes kopen. Hoor ik in ene mijn naam: MARCO!!! (je wordt ook overal herkent)
Ayron! Hij zag mij toevallig lopen! Dus ff met hem zitten praten en 's avonds met hem en Daan afgesproken. Daan is een Nederlandse jongen die hier, in Campina Grande, zit voor zijn studie. Nederlanders kom je ook overal tegen!
's Avonds met z'n drieën een Caipirinha gehaald! Super gezellig! En aanstaande zaterdag een feestje!

Mijn plannen voor de komende tijd, donderdag ga ik richting Arcoverde en de dorpjes die eromheen liggen. Daar ga ik een aantal Braziliaanse vrienden bezoeken. Daarna richting Recife en langs de kust naar beneden.

Xau!